2. Preisträgerin Prosa

Frau Doris Jäckle

Noch äämol glicklich soi

Leis, ganz leis hod er sisch devun gemacht, korz vor Middernacht. Es war glei dennooch, wie die Nachtschwester bei ihrm Rundgang dorchs Aldersheim die Dier vun soim Zimmer hinner sisch zugemacht had.

Wie Ääner, der was ganz Verbodenes vorhod, is er dann aus em Heim dorch die enge Gasse vun de Aldstadt gschliche. Heit hod er’s gewagt! Noch äämol wollt er’s erlewe! Noch äämol wollt er glicklich soi!
Als er endlich am Ziel war, hod er sisch iwwer de Biehneoigang ins Theaterhaus gschliche. Do drin hod er sisch ausgekännt, do had er sisch dehääm gfiehlt.

Noch em Rundgang dorchs Haus hod er an de Biehn die Schoiwerfer aagstellt. Hell, blendend – un er midde im Lischtkegl uff de Bretter, die die Welt bedeite. Soi Welt!

"Noch äämol do schdehe – schpiele – dann de Beifall heere. Noch äämol im Rampelischt schdehe – des hääßt glicklich soi!" So hod er vor sisch hiegemurmelt un in Gedanke hod er alles vor sisch gsehe – so wie vor Johre, wo er es ledschde Mol uff de Biehn gschdanne had, wo er mid Leib un Seel soi Lieblingsroll, de "Jedermann" gschpielt had.

Un uff äämol hod er aach, genau wie frieher, die grausisch Schdimm vum Tod geheert. "Jedermann!", hod der gerufe, so wie domols. "Je-der-mann!".Un gleich denooch is soin Widersacher gschpenschterhaft in blauem Lischt vor em uff de Biehn gschdanne.

Er konnt net saache, wie oft er frieher in soiner Roll als "Jedermann" bei dem Ruf vum Sensemann mit em Tod um e bissche Uffschub gerunge had.

Awwer jetzt in dere Nacht, jetzt wollt er annerschder schpiele. "Kumm, Gevatter Tod", hod er gsat, "heit will isch nimmi mid dir feilsche – heit noch will isch mit dir geh!".

"Isch weeß, alder Froind!", hod de Tod do gflischdert un hodem soin Arm gereischt. "Alla dann, kumm, loss uns geh! Es is wohl an de Zeit!" "Ach!", hod do de alde Schauschpieler uff äämol gerufe, "Wart mol grad noch, Gevatter! Wenigschdens en klääne Aageblick. Tu mer doch den Froindschaftsdienscht!"

Un dann is de Alde vor zum Biehnerand gange un hod sisch dief veneigt, un grad, als ob’s wohr wär, hod er de Applaus geheert. Garnet genug konnt er devun krie, un ergriffe vun em ubändische Glicksgfiehl hod er sisch immer un immer widder veneigt, diefer und diefer.

Un wie frieher hod er Blumme gsehe, die em vum Publikum zugschmisse worre sin.

Wie er sisch e ledschdes Mol ganz dief veneigt hod, do hod er e weißi Nelk uffgehob. Am nächschde Dag hamm sen gfunne. Unne hod er gelee, unne uffm Bodde vor de Biehn – de alde Schauschpieler – im Knopploch vum Sakko e weißi Nelk.

Artikel mit anderen teilen

Push-Nachrichten von SR.de
Benachrichtungen können jederzeit in den Browser Einstellungen deaktiviert werden.

Datenschutz Nein Ja